Urodził się 10 stycznia 1909 r. w Stanisławowie, maturę uzyskał w 1926 r. w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Kierując się racjami patriotycznymi (chodziło wtedy o wzmocnienie żywiołu polskiego w Wolnym Mieście), na miejsce studiów wybrał Politechnikę Gdańską, której Wydział Elektryczny ukończył w 1934 r. Służbę wojskową odbył w Modlinie, w Szkole Podchorążych, a ukończył ją w stopniu podporucznika rezerwy saperów. Następnie podjął pracę zawodową na Śląsku, najpier w przedsiębiorstwie Kolejki Śląskie, a potem w Hucie Batory - jako kierownik Centralnych Warsztatów Elektrycznych. Brał udział w Kampanii Wrześniowej, walcząc do jej końca w Grupie Operacyjnej generała Franciszka Kleeberga. Okupację spędził w Oflagach Arnswalde i Grossborn (dziś Borne Sulinowo). Po wyzwoleniu pracował początkowo jako instruktor w polskiej jednostce lotniczej k. Osnabrueck, a w 1946 r. wyjechał do Anglii, skąd powrócił do kraju w 1947 r. W tym też roku zawarł związek małżeński i rozpoczął pracę w ówczesnej Szkole Inżynieryjskiej w Poznaniu jako wykładowca kontraktowy w zakresie napędu elektrycznego i kolejnictwa elektrycznego. We wrześniu 1952 r. objął kieronictwo nowo utworzonej Katedry Napędów Elektrycznych - jako zastępca profesora.
W styczniu 1961 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, na podstawie rozprawy Analiza zastosowania napędów żyroskopowych w trakcji. Kontynuacją badań będących przedmiotem pracy doktorskiej była monografia Odśrodkowy uszczelniacz rtęciowy do celów obniżenia strat tarcia mechanizmów o wysokich prędkościach wirowania, która jako rozprawa habilitacyjna została przyjęta przez Radę Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. Stanowisko docenta etatowego otrzymał w kwietniu 1964 r., pełniąc nadal funkcję kierownika Katedry - do czasu zmian organizacyjnych w Politechnice Poznańskiej i powołania Instytutu Elektrotechniki Przemysłowej; w Instytucie tym objął funkcję kierownika Zakładu Napędów Przemysłowych i Trakcyjnych. Kolejne Jego prace dotyczyły szeroko rozumianej trakcji autonomicznej, w tym także samochodu z napędem elektrycznym. Na tym polu współpracował m. in. z Centralnym Laboratorium Akumulatorów i Ogniw w Poznaniu. Prace te przerwała nagła śmierć Profesora.
Oprócz licznych obowiązków dydaktycznych i naukowych, a także współpracy z przemysłem i Izbą Rzeczoznawców SEP, Kazimierz Szymański znajdował czas na działalność w licznych organizacjach naukowych i technicznych, był m. in. członkiem SEP, PTETiS, Sekcji Energoelektroniki KE PAN, Komisji Nauk Technicznych o. Poznańskiego PAN oraz Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W pamięci wychowanków i współpracowników pozostał jako pasjonat - Inżynier, Nauczyciel Akademicki, ale także Humanista i wszystkim życzliwy człowiek.
Autor życiorysu: prof. Tadeusz Kaczmarek (źródło: Głos Politechniki, styczeń / luty 2016)